Vanavond is in Israël de officiële start van Yom Hashoah, de herdenkingsdag voor de 6 miljoen joodse slachtoffers van de holocaust. En in Amsterdam werd een krans gelegd.
Maar niet voor hen neem ik aan.
De Turkse president Gul heeft het niet zo op joden. Getuige onder meer zijn steun aan Hamas. En hun handvest laat aan duidelijkheid niets te wensen over. Ook Beatrix heb ik nooit op enige sympathie kunnen betrappen. Wel met het Jordaanse koningshuis en de dictator van Oman. Ik fietste er langs -het monument- en erover -de Dam- vanavond. Ik had een kaartje bij me en stapte af.
"Ter nagedachtenis aan anderhalf miljoen Armeniërs en anderhalf miljoen Grieken. Ter nagedachtenis aan de Koerden. Ter nagedachtenis aan de miljoenen slachtoffers die de honderden jarenlange bezetting van Zuidoost-Europa door de Ottomanen veroorzaakt heeft. De eeuwenlange plunderingen en verkrachtingen en het wegvoeren in slavernij van de jongetjes en meisjes."
De Turken zijn niet geliefd in die uithoek van ons continent. De stelling dat de Turken heel wat meer genocidaal bloed aan hun handen hebben dan de Duitsers valt zeer wel te verdedigen. Waar de Duitsers na één holocaust tot inkeer kwamen, weigeren de trotse Turken dat(*) zelfs na een veelvoud nog te erkennen. En dan beperk ik me nog tot Europa. Denk maar niet dat de overheersing over het Midden-Oosten tot en met Egypte wel op een vreedzame wijze tot stand is gekomen.
De islam heeft bloed aan zijn handen. En niet zo'n beetje. En Turkije zo mogelijk nog een beetje meer. Kemal Ataturk noemde de islam een rottend kadaver. Datgene wat toetreding tot de moderne wereld tegenhoudt. Hij zal zich in zijn graf omdraaien gezien de recente ontwikkelingen in Turkije.
Naast de krans stond aan beide zijden een compleet uitgedoste marechaussee, gewapend en al. De ruimte voor het monument was compleet leeg, en dat gebeurt niet vaak. Ik legde mijn fiets precies in de loop van het voormalige Amsterdamse stadhuis en het monument, en liep er op af met het kaartje in mijn hand.
Toen ik tot op een metertje of vijf genaderd was, werd ik gesommeerd te stoppen. De gevolgen laten zich raden als ik me daar niet bij neerleg en daar heb ik geen trek in. Misschien komt het nog eens zover, maar vandaag liever niet.
Ik spuugde naar het monument, draaide me om, pakte mijn fiets en reed weg. (eerste keer in mijn leven dat ik in het openbaar gespuugd heb)
Ik spuugde naar mijn eigen nationaal monument. Dat monument staat daar voor al onze doden. Dat monument staat daar voor al onze weggevoerde Joden. Maar bovenal staat het er voor al onze overlevenden. De dag na 4 mei hebben we tenslotte bevrijdingsdag. Na de dood het leven!
Dit was geen krans. Het was niet groen en open. Het was een dicht vlak, felrood. Om zoveel mogelijk ruimte te verschaffen voor de halve maan en de ster die er op stonden.
Een Turkse expansionistische vlag midden op de Dam. Een vlag rood van het bloed. Een vlag bedoeld om de suprematie van de sultan van Constantinopel over ons te benadrukken.
Een hakenkruis op de Dam.
Gepubliceerd op:
http://www.amsterdampost.nl/een-hakenkruis-op-de-dam/#comment-66991
Meer geneuzel:
Doller moet dat seniele wijf ook niet worden:
http://www.powned.tv/nieuws/binnenland/2012/04/beatrix_turkije_voorbeeld_voor.html
Koningin Beatrix roemde dinsdagavond 'het grootse verleden' en de belangrijke rol die Turkije momenteel speelt in de regio en de wereld. 'Uw land is een stabiele factor in een roerig gebied waarin alom bestaande machten en verhoudingen worden aangevochten,' zei de vorstin tegen president Abdullah Gül van Turkije.
http://www.elsevier.nl/web/Nieuws/Nederland/336329/Koningin-Beatrix-vindt-Turkije-voor-velen-een-voorbeeld.htm
dossier Turkije
Geen opmerkingen:
Een reactie posten