Een (politiek) mijnenveld

Trek eens aan het touwtje…

Een goede vriendin van mij, tegen de 60 inmiddels, heeft der hele leven in het leger gediend. Ik zelf nooit, ik moet daar niets van hebben. Zij heeft daar oa. een dubbel paspoort aan te danken, als dank kreeg ze er ook eentje van de Verenigde Staten. Dat gebeurt automatisch als je 5 jaar in hun leger werkzaam bent geweest. Niet echt automatisch, want op een dag werd ze bij de commandant van de legerbasis geroepen. Het volkslied speelde en iedereen stond in de houding. De vlag werd gehesen. En ze kreeg een cadeautje overhandigd voor bewezen diensten. Een indrukwekkende ceremonie.

Een paspoort. Ze had er nooit om gevraagd, ze wist zelfs niet van de mogelijkheid af. Maar soms komt het verdomde handig uit. Als voorbeeld noemde ze me eens een verkeersongeval in Oostenrijk waar ze bij betrokken was. Op zo’n moment is het handiger je Amerikaanse paspoort te trekken. Dan zeuren ze niet, want ze weten dat de States niet zomaar met hun onderdanen laten sollen. Dit in tegenstelling tot de vele schrijnende gevallen van Nederlanders die jaren doorbrengen in buitenlandse gevangenissen zonder dat de ambassadeur van ons land ook maar één van zijn 10 luie vingers uitsteekt. Als Nederlander mag je gewoon verrekken van je eigen overheid. Het liefst zien ze je gaan, ze importeren wel weer ander stemvee.

Maar op een dag kon ze niet meer. Ze was op, ze had genoeg ellende gezien. Haar laatste missie was in Angola. Mijnenruimen. Levensgevaarlijk werk. De Nederlanders kregen een stokje mee om mee in de grond te poeren. Als je op iets hards stootte kon je het met je handen uitgraven. Maar die fijne Cubaanse mijnen, van Che Guevara, waren allemaal met elkaar verbonden. Als je er eentje onschadelijk maakte blies je je eigen collega’s een eindje verderop op. Toen der halve bataljon op die wijze gedood was, is ze er mee opgehouden. Ze kon het niet langer aanzien en was het zat. Maar dankzij haar kun je nu veilig rondlopen in dat paradijselijke land.

En beste Mauro?
Wat ga jij voor jouw land doen?


Postscriptum.

Begrijp me niet verkeerd ik heb niks tegen de jongen. Op mij komt die rustig en beschaafd over. Het lijkt me dat ie niet voor galg en rad is opgegroeid in het Limburgse in tegenstelling tot het onbeschaamde tuig dat ik hier in Amsterdam de straten zie bevuilen. Hij zou een waardevolle bijdrage aan onze maatschappij kunnen leveren al is ie bepaald geen kennismigrant te noemen.

Zelfs zijn moeder valt niks kwalijk te nemen. Ook al heeft ze een 10-jarig kind moederziel alleen op een vliegtuig gedumpt. Het moet met pijn in der moederhart zijn geweest, maar wel met de beste bedoelingen voor de toekomst van haar zoon. Ze zond hem naar het in haar ogen beste land van de wereld dat zij kende !!! Er is geen grotere opoffering voor een moeder dan dat.

Ze wist dat hij hier hartelijk ontvangen zou worden, want broers en zussen waren hem al voorgegaan. Een asielzoeker of vluchteling was/is hij niet te noemen, daarmee doet men onrecht aan alle vervolgden die in diepe ellende over deze Aarde strompelen. Het vliegticket voor Mauro kostte 4000 dollar. Dat is meer dan ik op dit moment op mijn bank heb staan. Zijn moeder was niet arm, noch analfabeet en prima op de hoogte van de absurde regeltjes hier en hoe die te misbruiken.

Een studievisum geven aan iemand die met de grootst mogelijke moeite na zes (6!) jaar de meest simpele vorm van vmbo afrond is natuurlijk een gotspe. Een schaamlapje om het eigen onvermogen om beleid te maken, en uit te voeren, te verhullen. Laat de beste jongeman stratenmaker worden, vuilnisophaler of timmerman. Stuk voor stuk eerzame beroepen waar grote behoefte aan is.
Let wel ik heb niks tegen timmermannen, ik ben zelf timmerman, maar dat simpelweg omdat het me meer voldoening schenkt dan het uitpoepen van academische prietpraat. Direct resultaat snapt u.

Beste Mauro, je bent misbruikt. Allereerst door je eigen moeder, die je hierheen heeft gestuurd om als bruggenhoofd te dienen voor gezinshereniging. Vervolgens door de gehele asielzoekers- en zieligheidsindustrie waarin velen een goed bestaan te danken hebben aan gevallen als jou die ze kunnen exploiteren. (het houden van negertjes zijn ze nog niet verleerd) En tot slot ben je misbruikt door het grootste tuig van allemaal; politici. Politici die jou uitbuiten voor eigen gewin, op tv, in de kranten en waar ze maar denken een zeteltje te kunnen winnen of de tegenpartij schade toe te kunnen brengen door de inzet van jou als pion in dit walgelijke spel. Politici die de onbestaande grofheid hebben je een voetbalkaartje aan te bieden als het huidige equivalent van de vroegere kraaltjes en spiegeltjes.

Beste Mauro, je mag mijn paspoort hebben, want ik schaam me om onderdaan te zijn van een land dat het tuig laat blijven en de goeden wegstuurt.