Toen de weerstand tegen haar op het grootst was kwam er het album van UB40 met 'One in Ten'. Dat eerste album van ze was een regelrechte aanklacht tegen haar. UB40 was het formulier dat een Engelse werkeloze in moest vullen en daar was de band naar vernoemd.
Ik was nog zo links als u ze krijgt. Ik stemde dan wel PSP, maar vond het een stelletje ongelooflijke softies met dat verderfelijke pacifisme van ze. Bij de nog verplichte militaire keuring kon ik geen aanspraak maken op gewetensbezwaren, maar werd ik binnen 20 minuten gesommeerd het pand te verlaten, en dat werd luid en duidelijk omgeroepen, zodat iedereen mee kon genieten van mijn vermeende staatsgevaarlijkheid. En nee, ik heb later nooit bij de overheid gewerkt, ik had die behoefte dan ook niet.
Twintig jaar later kwamen ze langs in mijn atelier om wat meubels uit te zoeken. Zij inmiddels schathemeltje rijk en ik een ongesubsidieerd kunstenaar/ontwerper met wat kapitaalkrachtige kennissen. Ze moesten tenslotte toch 3 dagen per jaar in Nederland zijn vanwege hun brievenbusfirma.
Maar omdat het natuurlijk ontzettend lastig is om een keuze te maken uit mijn uberfantastische geweldige creaties, waren ze een beetje laat voor hun afspraak daarna. Het herdenkingsconcert in het Gelredome op 4 mei voor 20.000 mensen.
Ik wist dat heel niet, anders had ik ze natuurlijk op tijd naar hun werk gestuurd. Het is vijf minuten lopen van mijn destijdse atelier naar mijn nog steeds en huidige woning. En thuis flipte ik het 8-uur journaal aan. Groot nieuws; eerst twee minuten stilte en toen; UB40 is te laat, want staan vast in de file.
Whahahaha. De NOS liegt altijd al, zelfs als ik de oorzaak ben, op zo-n ernstige dag.
Daar denk ik aan als ik aan Margeret Thatcher denk. En natuurlijk aan dit fragment dat al eens eerder op mijn blog gestaan heeft.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten